Իսկ ի՞նչ են մտածում տանը նստածները

Արթուր Հայրապետյան Մարտ 05, 2021

Արդեն առիթ եմ ունեցել գրելու, որ անկախ նրանից, թե ինչպես կավարտվի իշխանություն-ընդդիմություն ներկայիս դիմակայությունը, մենք՝ որպես հասարակություն, ունենք լուրջ խնդիր, եւ այդ խնդիրը մեր մեջ է. թուրքերը, ռուսները եւ մնացածներն այստեղ կապ չունեն:

Խնդիրն այն չէ, թե քանի հոգի է դուրս գալիս փողոցներ կամ հրապարակ՝ այս կամ այն կողմից: Խնդիրը նրանց մեջ է, որոնք այսօր ոչ մի հրապարակ դուրս չեն գալիս, կամ, որը նույնն է, դուրս են գալիս «նաչալստվայի» սպառնալիքի կամ փողի դիմաց՝ վերջիններիս գումարում եմ դուրս չեկողների թվին: Հանուն իշխանության կամ «իշխանապահպանության» անկեղծ պայքարողների թիվն, ի վերջո, մի քանի տասնյակ հազար է: Ինչպես էլ հաշվես, Հայաստանի ակտիվ տարիքում գտնվող քաղաքացիների 10 տոկոսից պակաս: Բա մնացա՞ծը:

Փորձեմ ներկայացնել այդ «մնացածի» միջին վիճակագրական ընդհանրացված դիմանկարը: Նա մի անձնավորություն է, որը 2017 թվականի ընտրությունների ժամանակ (եւ դրանից առաջ) «հանգիստ խղճով» վերցրել է 10-20 հազարը եւ քվեարկել է ՀՀԿ-ԲՀԿ-ի օգտին, այնուհետեւ 2018 թվականի գարնանը մեծ խանդավառությամբ փակել է փողոցները եւ անեծքը շուրթերին «մերժել է» նույն ՀՀԿ-ին, իսկ հետագա երկուսուկես տարիների ընթացքում հիասթափվել է (նույնիսկ պատերազմում պարտությունից անկախ) ներկա իշխանությունից՝ շարունակելով մերժել նախորդին:

https://www.aravot.am/2021/03/05/1175467/

Կիսվել